مشاوره درمان لکنت + اصول علمی مشاوره در لکنت

منابع شرم و گناه

1. احساس گناه اولیه

   به مجموعه احساساتی اطلاق می شود که در وهله اول ، گفتار دارای لکنت باعث بروز آنها شده است. به عنوان مثال، ممکن است یک کودک دو ساله آنقدر نفی و شرمنده شده باشد که در مورد صحبت کردن عمیقاً نامطمئن باشد(اجتناب). در میان چیزهای دیگر،گفتار، نگرش نسبت به خود را منعکس می کند. اگر به کودک خردسال این حس داده شود که اغلب در همه چیز اشتباه می کند، به راحتی احساس می کند که در تلاش های سرگردان خود برای به دست آوردن نقش گوینده اشتباه می کند.

2. احساس گناه ثانویه

   ناشی از برآورده نشدن انتظارات از صحبت کردن، پس از بروز رفتارهای لکنت است. پیشنهادهای همیشگی همسایه ها و غریبه ها و … به فرد دارای لکنت ، برای نفس عمیق کشیدن، فکر کردن به آنچه می گوید، کم کردن سرعت، ترفندی را امتحان کند – همه اینها نشان می دهد که اگر فرد دارای لکنت بخواهد توصیه های ارائه شده را دنبال کند، لکنت مشکلی ساده با راه حل آسان است. اما معمولاً فرد دارای لکنت‌ ،همه ی آن‌ها را امتحان کرده، در همه آنها شکست خورده است و هر بار تکرار پیشنهادات صرفاً به ناامیدی او می‌افزاید. علاوه بر این، انتظار بهبودی فوری به این توصیه ها می رود و وقتی لکنت‌کننده مجبور است آنها را رد کند، احساس گناه می‌کند.

وقتی آنها را امتحان می کند و شکست می خورد، احساس گناه می کند. “وقتی می گویم نه، احساس گناه می کنم” عنوان کتابی محبوب در مورد آموزش ابراز وجود است. یکی از پیشنهادهای کتاب اصول مشاوره درمان لکنت برای غلبه بر احساس گناه و بی کفایتی، تکنیک «ثبت شکست» است، بیانی مؤدبانه اما محکم و مداوم از آنچه واقعاً می خواهید. تحقق بخشیدن به آرزوها و انتظارات خود به جای آرزوهای دیگران، بسیار موثرتر است.

3. احساس گناه در تنبیه مخاطب

   از این درک مراجع ناشی می‌شود که گفتاربا تقلا و پرزحمت او برای شنوندگانش آزاردهنده و تنبیه‌کننده است – یا از این تصور او ناشی میشود که رفتارهای لکنت او برای دیگران تنبیه‌کننده است. این مورد از نظر کیفی با این احساس که صرفاً تقاضاهای روانی را برآورده نکرده اند متفاوت است. اگرچه به نظر می رسد افراد کمی وجود دارند که به قدری روان رنجور هستند که از تنبیه مخاطبان، جناح رضایت سادیستی را به دست آورند،که البته آنها معمولی یا عادی نیستند. علاوه بر این، حتی آن افراد می توانند در کنار جناح رضایت مشکوک، از مجازات مخاطبان خود و خود احساس گناه کنند.

تحقیقات رابطه مثبتی بین تهدید یا انتظار مجازات و فراوانی لکنت ایجاد کرده اند. ما معمولاً در جایی که بیشتر از همه به دردمان می‌خورد، لکنت می‌کنیم. البته، اغلب آن‌طور که فرد دارای لکنت‌ تصور می‌کند یا انجام میدهد ، مخاطب ، نگران یا تنبیه نمی‌شود.

بحث و مشاهده در مورد مشکل لکنت با درمانگر ممکن است تا حد زیادی احساس گناه و نگرانی لکنت کننده در مورد تنبیه مخاطب را کاهش دهد. اکثر افراد تحت درمان در نهایت متوجه می شوند که آسیبی که تصور می کنند به شنوندگان وارد کرده اند مانند گزارش های زودهنگام مرگ مارک تواین است – بسیار اغراق آمیز!

4. احساس گناه ناشی از درمان

   چهارمین نوع احساس گناه قابل تشخیص است و تأثیرات عمیقی بر روند درمان و رابطه درمانگر با فرد دارای لکنت دارد.در مشاوره درمان لکنت قرارداد ضمنی یا صریح با فرد مبتلا به لکنت، حداقل در نهایت، نیاز به روانی گفتار بیشتر دارد. هر درمانگر بالینی می‌خواهد به فرد مبتلا به لکنت کمک کند تا بهتر صحبت کند – به همین دلیل است که مراجع آنجاست. اما در انتظارات زودرس خطر بزرگی وجود دارد. بسیاری از مراجعان امیدوار، از نظر پاسخ به درمان، از این آگاهی که انتظار می‌رود به زودی بهبود یابند، دچار مشکل شده‌اند. جایی که فشارها برای بدست آوردن عملکرد روانی گفتار، قبل از زمانی که فرد دارای لکنت می‌تواند، برنامه‌ریزی ‌شوند،فرد برای ارائه شکست درمانی آماده میشود و در نتیجه آن ، ممکن است احساس گناه ایجاد شود.

آمادگی برای تغییر

آمادگی برای تغییر یک عنصر اصلی در همه درمان ها است. اما هر فردی که می آید، یا ارجاع داده می شود یا تحت درمان قرار می گیرد، آمادگی تغییر را ندارد. برای مثال، بسیاری از لکنت‌کنندگان الگوهای فرار و گریز را به خوبی تثبیت کرده‌اند و نمی‌خواهند آن‌ها را بدون مقاومت شدید کنار بگذارند. به عنوان درمانگر یا مشاور، باید توانایی خود را برای تخمین فاکتور آمادگی تقویت کنیم، به طوری که وقتی مراجع آماده حرکت نیست، به او فشار نیاوریم. حداقل، ما نباید فراتر از محدودیت‌ها و پذیرا بودن او فشار ‌آوریم، چون ممکن است چنان ناامید و پر از احساس گناه شود که به جای پیشرفت، ترک درمان کند یا پسرفت کند.

درجاتی از احساس گناه ناشی از درمان در کل مسیر اقدام به درمان وجود دارد. تقریباً تمام درمان‌هایی که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند، از فردی که لکنت دارد می‌خواهد تا حدی یک شرکت‌کننده فعال باشد. او باید به غیر از صحبت کردن، کاری انجام دهد. در این شرایط، فرد دارای لکنت‌ به راحتی می‌تواند به خاطر انجام ندادن کافی آنها احساس گناه کند. اگر درمانگر در مشاوره درمان لکنت ناخواسته این باور رایج را در فرد مبتلا به لکنت تشویق کرده باشد که گفتار کامل و بدون لکنت باید هدف باشد، بار گناه هرگز از بین نخواهد رفت.

گفتار برای اینکه قابل قبول باشد نیازی نیست که کاملا روان باشد. حتی بازیگران ماهر نیز در مواقعی افت می کنند. در روانی گفتار مانند بسیاری چیزهای دیگر، کمال گرایی یک هدف خودشکوفایی است. هر گونه احساس مداوم از جانب فرد مبتلا به لکنت مبنی بر اینکه او در هر یک از ابعاد درمانی شکست خورده است، باعث میشود که وی ارزش خود را در روانی گفتاری که باید بدست بیاورد زیر سوال ببرد.

5. احساس گناه ناشی از درمانگر

   ما در مورد احساس گناه ناشی از درمان بحث کردیم، یعنی احساساتی در فرد دارای لکنت‌ که از آگاهی او مبنی بر اینکه تمرینات را به اندازه کافی انجام نداده است و انتظاراتش را که برای خودش تنظیم کرده بود برآورده نکرده است، ایجاد می‌شود.

ممکن است مراجعه‌کننده نسبت به درمانگر و روشی که او ارائه می‌کند بی‌اعتمادی اساسی داشته باشد – و این احساس اغلب متقابل است. در این فضا فرصت زیادی برای سرزنش خود و سرزنش دیگران وجود دارد. ما سرزنش خود را نوعی گناه ناشی از درمان نامیده ایم. به طور طبیعی و ناخواسته ایجاد می شود. اما برخی از درمانگران، به عمد یا غیر از این، واکنش‌های احساس گناه و شرم را مستقیم‌تر القا می‌کنند.

به‌عنوان بهانه‌ای برای یک برنامه یا شکست درمانگر، آن‌ها تصمیم می‌گیرند تا احساس گناه و آمادگی شرمساری شدید مراجع را دستکاری کنند. پس از هفته‌ها یا ماه‌ها درمان با عود مکرر، آنها ایده پذیرش را تغییر می دهند و در نهایت آنها به فرد دارای لکنت می گویند یا به آنها اشاره می کنند که: “در هر حال، به یاد داشته باشید که شما یک فرد دارای لکنت هستید و باید این واقعیت را بپذیرید.”

پذیرش مشکل در شروع درمان است نه در پایان. فرد مبتلا به لکنت باید این نقش را بپذیرد، نه الگوی قدیمی لکنت کردن را. این همان چیزی است که فرد دارای لکنت برای از بین بردن آن وارد درمان شد! اگر از او خواسته شود که الگوی قدیمی را بپذیرد، پس نباید از او خواسته شود که درمان را انجام دهد. ترویج “پذیرش” در پایان کار برای توجیه شکست درمانگر یا شکست روش، بی عدالتی است. نیازی نیست آنچه را که می توانیم تغییر دهیم بپذیریم – و فردی که لکنت دارد می تواند تغییر کند.

اگر او می‌خواست «بپذیرد» نه برای ایجاد تغییر، بلکه برای اینکه همان‌طور که در زمان ورودش بود باقی بماند، نمی‌آمد! هنگامی که درمانگر در پایان درمان، فرد مبتلا به لکنت را سرزنش می کند، امیدهای مراجع مورد سوء استفاده قرار می گیرد.

6. زمان بندی به عنوان منبع احساس گناه

مانند هر رابطه مشاوره ای، سوء استفاده از عامل آمادگی برای تغییر می تواند منجر به احساس گناه و احساس مبهم شکست شود. زمان بندی بسیار مهم است، زیرا منعکس کننده حساسیت و شایستگی درمانگر است. انتظار برای اجرا در یک سطح معین در یک مرحله ممکن است،اما در مرحله دیگر ممکن است کمتر مناسب باشد. روش های کاملاً خوب ممکن است بسته به آمادگی فرد نامناسب باشند.

به عنوان مثال، برخی از بحث ها در مورد این مشکل تقریباً در همه درمان ها بومی است، حتی اگر فقط برای توضیح مراتب باشد. برخی از مراجعان حاضر نیستند حتی آنقدر درگیری با خود را تحمل کنند. حتی بحث با درمانگر در مورد مشکل ،ممکن است دردناک باشد. مهارت داشتن در مشاوره درمان لکنت با افرادی که لکنت دارند مستلزم توانایی تشخیص علائم ناراحتی و اطمینان از این است که احساس گناه ناشی از درمان ، منجر به دلسردی، روحیه پایین و خاتمه زودرس درمان نمی شود.